Το φάντασμα του Έλληνα εφοπλιστή (Μέρος Θ)…

Το φάντασμα του εφοπλιστή Δ. Παν… είχε καθηλώσει το πανελλήνιο. Σχετικά με τα μυστηριώδη φαινόμενα, λοιπόν, τα οποία, όπως τουλάχιστον βεβαίωναν πολλοί αυτόπτες και αξιόπιστοι μάρτυρες, εμφανίστηκαν μετά τον θάνατό του, για να τρομοκρατήσουν και να ενσπείρουν τον πανικό, ζητήθηκε η γνώμη καταξιωμένου επιστήμονα, που ασχολούνταν με τη μελέτη των ψυχικών φαινομένων.

Οι δημοσιογράφοι και το επιτελείο της εφημερίδας “Η ΒΡΑΔΥΝΗ” παρέδωσαν στον επιστήμονα αυτόν ολόκληρο το υλικό, στο οποίο είχαν χρονογραφικώς συγκεντρώσει θρύλους, διαδόσεις, αδέσποτες φήμες, αλλά και αφηγήσεις πραγματικές, επιβεβαιωμένα γεγονότα και έγκυρες μαρτυρίες.

Τον παρακάλεσαν, αφού μελετήσει και εξετάσει επισταμένως όλο εκείνο το ανόμοιο υλικό υπό το φως του αυστηρού επιστημονικού ελέγχου, να τους καταθέσει απερίφραστα τη γνώμη του.

Ιδού, λοιπόν, η γνώμη της Επιστήμης, όπως τελικά τη διατύπωσε ο σοφός άντρας, επί των συγκλονιστικών αυτών φαινομένων:

“Από όλα αυτά που μελέτησα ενδελεχώς, συναπεκόμισα την εντύπωση ότι πρόκειται περί καθαρώς και γνησίως ψυχικών και πνευματιστικών φαινομένων.

Κατά τη γνώμη μου, κακώς δώσατε στο υποκείμενο των μεταθανάτιων αυτών εμφανίσεων το όνομα του βρυκόλακα. Βρυκόλακες δεν υπάρχουν. Ουδέποτε η Επιστήμη παραδέχτηκε την ύπαρξη βρυκολάκων.

Και οι Απόκρυφες Επιστήμες ακόμη, οι οποίες παραδέχονται την ύπαρξη πολλών μυστηρίων επί της Γης και οι οποίες τίποτε δεν απορρίπτουν κατ’ αρχήν, ουδέποτε, καθ’ όσον γνωρίζω, υιοθέτησαν τον παγκόσμιο αυτό θρύλο. Επίσης, ούτε οι σύγχρονες ψυχικές επιστήμες έδωσαν πίστη στον θρύλο αυτό.

Είναι, εν τούτοις, αληθές ότι ο θρύλος αυτός συναντάται σε όλους τους λαούς και σε όλες τις εποχές. Και καθώς επανειλημμένως έχει αποδείξει η Επιστήμη, για να δημιουργηθεί ένας οιοσδήποτε θρύλος και μάλιστα, τόσο γενικώς διαδεδομένος, πρέπει να προϋπάρξει κάποια πραγματική αφορμή.

Συνεπώς, κάθε θρύλος περιέχει ψήγματα αλήθειας. Πώς, λοιπόν, πλάστηκε ο θρύλος των βρυκολάκων; Ποιο ήταν το πραγματικό γεγονός που οδήγησε στη γέννησή του;

Το όλο πράγμα, για το ευρύ κοινό, είναι εκ πρώτης όψεως ακατανόητο. Μα, για την Επιστήμη, δεν είναι ανεξήγητο.

Επομένως, εάν ο θρύλος του βρυκόλακα είναι αποκύημα της λαϊκής φαντασίας, το φαινόμενο της νεκροφάνειας, ωστόσο, είναι ένα γεγονός αδιαμφισβήτητο και εξακριβωμένο.

Πολλοί δήθεν νεκροί, των οποίων ο θάνατος είχε πιστοποιηθεί από τους ιατρούς, ανηγέρθησαν από το φέρετρό τους τη στιγμή κατά την οποία τους κατέβαζαν στον τάφο. Άκουσαν τους θρήνους των οικείων τους, τον πένθιμο ήχο των σημάντρων, τους ψαλμούς της νεκρώσιμης ακολουθίας, αλλά δεν μπορούσαν να φωνάξουν ότι είναι ζωντανοί.

Άλλοι, πάλι, ενώ είχαν ήδη μεταφερθεί στο νεκροτομείο, άρχιζαν να ουρλιάζουν την ώρα που ο επιστήμονας άνοιγε τις σάρκες τους.

Υπάρχουν καταγεγραμμένα περιστατικά νεκροφάνειας, που διήρκεσαν οκτώ ολόκληρες ημέρες! Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν πολλά τέτοια παραδείγματα.

Ο Πλίνιος διηγείται φρικιαστικές περιπτώσεις Ρωμαίων ευγενών, οι οποίοι είχαν θεωρηθεί νεκροί και επανήλθαν στη ζωή την τελευταία στιγμή, πάνω στη νεκρική πυρά. Ανάλογα παραδείγματα αναφέρει και ο Πλούταρχος.

Αλλά και οι Βυζαντινοί χρονογράφοι αναφέρουν πολλές περιπτώσεις νεκροφάνειας. Μεταξύ των άλλων, την περίπτωση του Αυτοκράτορα Λέοντα του Ίσαυρου, ο οποίος είχε θεωρηθεί νεκρός και είχε κλειστεί στον υπόγειο νεκρικό θάλαμο, όπου θάβονταν οι Αυτοκράτορες. Από την απελπισία του, ο Λέων είχε ξεσκίσει τις σάρκες του. Το άλλο πρωί, βρέθηκε αιμόφυρτος, στο κατώφλι της πόρτας του νεκρικού θαλάμου.

Προφανώς, παρόμοια περιστατικά βρίθουν στα σύγχρονα ιατρικά χρονικά.

Οι φρικώδεις αυτές νεκροφάνειες δημιούργησαν τον θρύλο του βρυκόλακα, δηλαδή των νεκρών που εγκαταλείπουν τη νύχτα τον τάφο τους.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση του εφοπλιστή Δ. Παν…, δεν υπάρχει τίποτε που να καταδεικνύει κάτι τέτοιο, εκτός από την αδέσποτη φήμη ότι ανοίχθηκε τη νύχτα ο τάφος του και βρέθηκε κενός και η οποία, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται ασφαλώς σε φαντασιόπληκτες διαδόσεις τρομοκρατημένων περιοίκων.

Όσον αφορά στα υπόλοιπα φαινόμενα, θα πρέπει να τα διαιρέσουμε σε τρεις κατηγορίες.

Πρώτον, σε ένα ποσοστό, το οποίο οφείλεται σε ατομική ή ομαδική υποβολή. Το ποσοστό αυτό υπάγεται στην πραγματική Επιστήμη. Είναι παρατηρημένο, άλλωστε, ότι στα φαινόμενα αυτά η αυθυποβολή παίζει πάντοτε σπουδαιότατο ρόλο.

Υπό το καθεστώς του τρόμου, η ταραγμένη φαντασία βλέπει πράγματα ανύπαρκτα ως πραγματικά. Και όσοι βίωσαν, ασυναισθήτως και ασυνειδήτως, την επίδραση της υποβολής, αφηγούνται κατόπιν ωσάν να τα είδαν όλα αυτά, τα οποία απλώς τα φαντάστηκαν.

Χωρίς να αμφισβητήσει, λοιπόν, κανείς την καλή πίστη των μαρτύρων αυτών, πρέπει να παραδεχτεί κανείς ότι κάποια γεγονότα φαντάζουν υπερβολικά και μεγαλοποιημένα, ενώ άλλα φαντάζουν ελλιπή και ανακριβή.

Στη δεύτερη κατηγορία υπάγονται τα φαινόμενα, που σημειώθηκαν στο μέγαρο του εφοπλιστή. Οι μυστηριώδεις κρότοι, οι μετακινήσεις επίπλων και αντικειμένων, τα ανοίγματα των θυρών και άλλα πολλά, υπάγονται στις ψυχικές επιστήμες, με τις οποίες ασχολούνται πλέον επιστήμονες διεθνούς κύρους, Καθηγητές μεγάλων ευρωπαϊκών πανεπιστημίων, παγκοσμίως διάσημοι σοφοί.

Τα φαινόμενα αυτά παρατηρούνται συχνότατα, ενώ έχουν μελετηθεί επισταμένως. Μπορούν, δε, να προκληθούν από υποκείμενα ευρισκόμενα στη ζωή, αλλά και από υποκείμενα τα οποία έχουν πεθάνει. Οφείλονται, κατά γενική παραδοχή, στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία του ανθρώπινου σώματος.

Στην τρίτη κατηγορία, τέλος, υπάγονται οι μεταθανάτιες εμφανίσεις, οι οποίες είναι καθαρώς πνευματιστικά φαινόμενα. Οι περισσότεροι μελετητές, πάντως, παραδέχονται την ύπαρξη των πνευματιστικών φαινομένων, τα οποία παρακολουθούν και μελετούν σε διάφορες σχετικές συνεδριάσεις, με την πολύτιμη αρωγή έγκριτων διάμεσων με εξαιρετικές ψυχικές ικανότητες, τα γνωστά σε όλους μέντιουμ.

Εκτός των επιστημόνων, σπουδαίοι συγγραφείς παραδέχονται τα πνευματιστικά φαινόμενα και καταγίνονται με τη μελέτη τους, όπως ο διάσημος Άγγλος συγγραφέας Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, αλλά και ο δικός μας, ο πολυγραφότατος Πολύβιος Δημητρακόπουλος, είχε ασχοληθεί με τον Πνευματισμό κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του και άφησε, μάλιστα, συγγράμματα επ’ αυτών, τα οποία δυστυχώς σήμερα παραμένουν ακόμα ανέκδοτα”.

Συνεχίζεται…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 11/10/1931…