Το Σύνδρομο της “Ωραίας Κοιμωμένης”…

Όταν ένα βράδυ του 1946, στο Σικάγο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, η μητέρα της δίχρονης Μαίρη Έλεν έβαλε στο κρεβάτι τη μικρή της κόρη και την νανούρισε για να κοιμηθεί, δε θα φανταζόταν ασφαλώς ότι ήταν η τελευταία φορά που έβλεπε τα μάτια της ανοιχτά.

Πράγματι, την επόμενη μέρα το πρωί στάθηκε αδύνατον να την ξυπνήσει, παρά τις προσπάθειες που κατέβαλε. Έτσι, όταν ήρθε το βράδυ και η μικρή εξακολουθούσε να είναι δέσμια του Μορφέα, η ανήσυχη μητέρα της κάλεσε γιατρό.

Ο Δρ. Άλλεν Μπράουν εξέτασε λεπτομερώς το παιδί και αποφάνθηκε πως ήταν απολύτως καλά στην υγεία του. Ο Δρ. Μπράουν δε μπορούσε να εξηγήσει επιστημονικώς γιατί το κοριτσάκι αδυνατούσε να εγκαταλείψει το βαθύ του ύπνο, όσο κι αν προσπάθησε για το αντίθετο.

Ακόμα και την εποχή που γράφτηκε το άρθρο, στις 22/06/1957, είχαν περάσει 11 ολόκληρα χρόνια και η Μαίρη Έλεν παρέμενε κοιμισμένη. Οι γιατροί μελετούσαν με μεγάλη προσοχή και ενδιαφέρον την περίπτωσή της, που αποτελούσε μια κατάσταση μεταξύ ζωής και θανάτου και αγωνίζονταν να την αποσπάσουν από τον λήθαργό της.

Αντιμετώπιζαν όμως ένα δυσκολότατο πρόβλημα, διότι η αιτιολογία του “συνεχούς ύπνου” δεν είχε ακόμα ερευνηθεί εμπεριστατωμένα από την επιστήμη. Σύμφωνα με την ιατρική, μετά από το στάδιο του ύπνου ακολουθεί το στάδιο της ανάνηψης, ενώ η κατάσταση εκείνη από την οποία ο άνθρωπος αδυνατεί να ξυπνήσει, ονομάζεται κώμα και είναι, ως επί το πλείστον, προστάδιο του θανάτου.

Η περίπτωση όμως της Μαίρη Έλεν δεν είχε χαρακτηριστεί ως κώμα, αφού το κορίτσι ήταν υγιέστατο. Το ίδιο ίσχυε και για την περίπτωση της νοτιοαφρικανής Άννας Σουέινπολ, η οποία είχε διακομισθεί με τα ίδια συμπτώματα στο νοσοκομείο Τράναβααλ το 1910, όπου και κοιμήθηκε για 31 ολόκληρα χρόνια.

Η Άννα είχε περιπέσει στην κατάσταση αυτή μετά από ισχυρό ψυχικό σοκ, μαθαίνοντας τον αιφνίδιο θάνατο του αρραβωνιαστικού της. Από τότε που ξύπνησε, ζούσε απολύτως φυσιολογικά, σαν να μην της είχε συμβεί το παραμικρό.

Επιστήμονες από όλο τον κόσμο συνεργάζονταν στενά, προκειμένου να ανακαλύψουν την παθογένεια του εκπληκτικού αυτού φαινομένου. Μάλιστα, από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, όπου γίνονταν οι σχετικές μελέτες, διατυπώθηκαν επισήμως οι πρώτες θεωρίες για τον “συνεχή ύπνο”.

Βασικός μηχανισμός για την εμφάνισή του, θεωρήθηκε η διαταραχή των ηλεκτρικών κυμάτων του εγκεφάλου. Παράλληλα, πολλοί φυσιολόγοι απέδιδαν τη γένεση του φαινομένου στη διακοπή παραγωγής ορμονών εκ μέρους των επινεφριδίων. Όμως, ο εμπλουτισμός του οργανισμού με τις συγκεκριμένες ορμόνες, δεν απέφερε κανένα αποτέλεσμα. Με ενέσεις ατοξύλης και τριοξειδίου του αντιμονίου κατάφεραν να αυξήσουν μόνο τη θερμοκρασία της ασθενούς.

Έτσι, το μυστικό της παθογένειας της μυστηριώδους αυτής νάρκης, παρέμενε άλυτο. Επίσης, οι επιστήμονες δήλωναν ανήσυχοι ότι τίποτα δεν ήταν ικανό να προλάβει την εμφάνιση του “συνεχούς ύπνου”, από τη στιγμή που θα αποφάσιζε να εκδηλωθεί.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 22/06/1957…