Οι “διώρυγες” του Άρη…

Από τη σύγκριση δύο διαδοχικών χαρτογραφήσεων της επιφάνειας του πλανήτη Άρη, προέκυψαν εκπληκτικές διαφορές.

Η χαρτογράφηση του 1950, που πραγματοποιήθηκε από την Εταιρία των Παρατηρητών της Σελήνης και των Πλανητών (Association of Lunar and Planetary Observers), ανέδειξε το γεγονός ότι κάποιος παράγοντας είχε επιφέρει μεγάλη αλλοίωση στην επιφάνεια του πλανήτη.

Η νέα αυτή χαρτογράφηση ήταν τόσο ανόμοια με την προηγούμενη του 1939, ώστε οι χάρτες των δύο περιόδων φαίνονταν σαν να ανήκαν σε δύο διαφορετικούς πλανήτες. Το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγαν οι ερευνητές, ήταν ότι συντελούνταν διάφορες διεργασίες, οι οποίες προκαλούσαν τρομερές εξελικτικές μεταβολές στη μορφολογία του πλανήτη.

Τον νέο χάρτη της επιφάνειας του πλανήτη Άρη, τον οποίο κατέστρωσε ο αστρονόμος Ερνστ Μποθ, παρουσίασε στο περιοδικό “Ο περιπλανώμενος αστρονόμος” (The Strolling Astronomer – The Journal of the Association of Lunar and Planetary Observers) ο Γουόλτερ Χάας το 1950.

Εκτός από τις διαφορές μεταξύ των δύο χαρτογραφήσεων, του 1939 και του 1950, γινόταν σύγκριση και με την χαρτογράφηση του Αμερικανού αστρονόμου Πέρσιβαλ Λόουελ, ο οποίος είχε συγκλονίσει τη διεθνή επιστημονική κοινότητα στις αρχές του 20ου αιώνα περιγράφοντας το δίκτυο γραμμών στην επιφάνεια του πλανήτη Άρη, οι οποίες έμειναν γνωστές ως “διώρυγες”.

Μία σημαντική αλλαγή που προέκυψε κατά την περίοδο αυτή των πενήντα περίπου χρόνων, ήταν τα ολοένα αποσυντιθέμενα υπολείμματα της “Μεγάλης Σύρτεως”, μίας σκοτεινής τριγωνικής περιοχής στην περιοχή του Ισημερινού του πλανήτη. Το 1950, η περιοχή αυτή ήταν μικρότερη, είχε αλλάξει θέση και δεν κυριαρχούσε πλέον στον χάρτη. Μία σειρά από “διώρυγες” είχε καταλάβει τη θέση της.

Ένα διάφραγμα κοντά στον Ισημερινό παρέμενε σταθερό, αλλά εμφανίστηκε και άλλο ένα παράλληλο προς αυτό, 20 μοίρες νοτιότερα του αρχικού. Ένα παρόμοιο διάφραγμα, σε νότιο πλάτος 20 μοιρών, είχε αντικατασταθεί από δύο παράλληλες διώρυγες, ενώ μία νέα “Μεγάλη Σύρτις” έτεινε να σχηματισθεί στον τεσσαρακοστό μεσημβρινό.

Οι περιοχές αυτές ενώνονταν μέσω ενός νέου συστήματος “διωρύγων”. Ελαφρώς θολές περιοχές στην επιφάνεια του πλανήτη φαίνονταν να εξελίσσονται σε σαφώς σκοτεινές κηλίδες, ενώ οι παλιές σκοτεινές περιοχές γίνονταν πιο ανοιχτές.

Μυστήριο παρέμεινε το τι ακριβώς ήταν αυτές οι “διώρυγες” και οι θολές περιοχές.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ”, στις 24/06/1951…