Πώς προήλθε το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου…

Τα Χριστούγεννα είναι από τις πιο μεγάλες, αλλά και από τις πιο ωραίες εορτές της Χριστιανοσύνης. Άφθονα δώρα και ωραία φαγητά βρίσκονται στο τραπέζι μας.

Δεν υπάρχει, όμως, γιορτή των Χριστουγέννων χωρίς το πατροπαράδοτο δέντρο που με τα στολίδια του και τα λαμπάκια του εξάπτει τη φαντασία των παιδιών.

Αλλά, πώς προήλθε το έθιμο αυτό; Κανείς δε συμφωνεί στο πώς και από ποια χώρα προήλθε το έθιμο αυτό που έχει κατακτήσει ολόκληρο τον κόσμο.

Ένας από τους θρύλους αναφέρει ότι το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου έχει προέλθει από την Ιρλανδία. Ένας άγιος άνθρωπος, ο Κολουμβάνος, ο οποίος αργότερα αναγνωρίστηκε επισήμως ως άγιος, έφυγε περί το 590 μ.Χ. από το νησί του για να γίνει Ευαγγελιστής και να διδάξει τον λόγο του Θεού στην Ανατολική Γαλλία.

Αλλά οι κάτοικοι της χώρας αυτής τον καταδίωξαν και αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο στην Ελβετία. Οι ντόπιοι, βάρβαροι ακόμη την εποχή εκείνη, είχαν μια περίεργη θρησκεία: πίστευαν στα δέντρα, που τα θεωρούσαν ως θεούς.

Τα έλατα ιδιαιτέρως θεωρούνταν ιερά και χρησιμοποιούνταν για τις πιο βάρβαρες πράξεις, όπως το κρέμασμα των κρανίων των σκοτωμένων εχθρών, τον απαγχονισμό των αιχμαλώτων και τις θυσίες ανδρών, γυναικών και παιδιών ακόμη, προς δόξα των αιμοδιψών θεών τους.

Ο Κολουμβάνος, θέλοντας να καταργήσει τα βάρβαρα αυτά έθιμα, είχε την έμπνευση να στολίσει τα κλαδιά των δέντρων με λουλούδια και κεριά τις ημέρες των εορτών, αντί για τις φοβερές ανθρωποθυσίες.

Αυτή η έμπνευση άρεσε πολύ στους βάρβαρους ειδωλολάτρες που την υιοθέτησαν και ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό, διαδίδοντας αργότερα το έθιμό τους.

Μια άλλη ποιητική ιστορία αναφέρει ότι ένας φτωχός βοσκός έψαχνε με αγωνία επάνω στα ψηλά βουνά της Ιουδαίας, για να ανακαλύψει το λαμπρό αστέρι που θα τον οδηγούσε στη Βηθλεέμ.

Στην αγωνία του αυτή προσετίθετο και η λύπη, γιατί θα πήγαινε στο Θείο Βρέφος μ’ άδεια χέρια, χωρίς δώρα, σμύρνα, χρυσό και λίβανο.

Ψάχνοντας, όμως, ανακάλυψε έξαφνα το αστέρι να λάμπει στη κορυφή ενός δέντρου. Πανευτυχής ο φτωχός βοσκός, μάζεψε με τα χέρια του το θείο φως και πήγε στην Βηθλεέμ για να το προσφέρει στον Υιό του Θεού.

Εν τούτοις, η ιστορική αλήθεια φαίνεται ότι είναι τελείως διαφορετική. Ο χρονικογράφος και σατιρικός ποιητής, Sebastian Brant, έγραφε ότι πρώτοι οι κάτοικοι του Στρασβούργου στόλισαν ένα δέντρο.

Ακόμη και αν αυτό δεν είναι ακριβές, το έθιμο του χριστουγεννιάτικου δέντρου επικράτησε πρώτα στην Αλσατία και από εκεί σ’ όλες τις χώρες, μέσω των προσφύγων του πολέμου του 1870.

Στο Παρίσι, το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν εκείνο που προσεφέρθη το 1860 στην Αυτοκράτειρα Ευγενία.

Ίσως να μη διευκρινιστεί ποτέ αν είναι ειδωλολατρικό έθιμο ή χριστιανικό. Εκείνο, όμως, που έχει σημασία δεν είναι η προέλευση του εθίμου, αλλά η χαρά που σκορπά με τα ωραία στολίδια του και τα λαμπερά φωτάκια του σε μικρούς και μεγάλους.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 17/12/1955…