Επιστημονικές παρατηρήσεις για τον Άρη, το 1925…

Το 1925, ο πλανήτης Άρης απασχολούσε τους αστρονόμους και εν γένει όλους όσοι αισθάνονταν ενδιαφέρον για τα μεγάλα ζητήματα του ουρανού. Τα διάφορα αστεροσκοπεία συναγωνίζονταν ποιο θα παρουσίαζε την καλύτερη φωτογραφία του Κόκκινου Πλανήτη, ο οποίος, στα μάτια των ειδικών, εμφάνιζε αρκετές αναλογίες προς τη Γη, ώστε από κάποιους να θεωρείται ένας μικρότερος, ως προς τις διαστάσεις, αδελφός της.

Μέχρι τότε, στον επιστημονικό αυτό αγώνα υπερτερούσαν τα αμερικανικά αστεροσκοπεία και ιδίως το Αστεροσκοπείο Λόουελ της Αριζόνας, το οποίο δε διέψευσε τις ελπίδες, τις οποίες ο επιστημονικός κόσμος στήριξε σε αυτό, λαμβάνοντας σπουδαίες λήψεις από τον Κόκκινο Πλανήτη.

Σύμφωνα με τις φωτογραφίες αυτές, ο Άρης φαινόταν να διαιρείται σε ζώνες παρόμοιες με τις ζώνες της Γης. Επίσης, η ξηρά και η θάλασσα βρίσκονταν σχεδόν στα ίδια σημεία που υπάρχουν και στη Γη.

Παρατηρήθηκε ότι το βόρειο ημισφαίριο του Άρη ήταν ιδιαιτέρως ομιχλώδες, λόγω κυρίως της υψηλής ατμόσφαιρας του πλανήτη, η οποία έφτανε μέχρι το ύψος των διακοσίων χιλιομέτρων, ενώ η ατμόσφαιρα της Γης δεν υπερβαίνει τα εβδομήντα χιλιόμετρα.

Αλλά και η θερμοκρασία στον Άρη δε διέφερε και πολύ από τη γήινη. Οι νύχτες ήταν ψυχρότερες από τις μέρες. Στον Πόλο επικρατούσε θερμοκρασία 85 υπό το μηδέν Φαρενάιτ και στον Ισημερινό 50-70 άνω του μηδενός. Η καταμέτρηση της θερμοκρασίας στον Άρη πραγματοποιήθηκε από το αστεροσκοπείο του Όρους Ουίλσον της Καλιφόρνιας, όπου χρησιμοποιήθηκε ένας τεράστιος φακός εκατό δακτύλων.

Προς τα νότια άκρα του Πόλου παρατηρήθηκαν πελώριες νήσοι από πάγο, οι οποίες έπλεαν από τα δυτικά προς τα ανατολικά. Μεταξύ της ξηράς και των χιονοσκεπών ορέων μεσολαβούσε θάλασσα. Επιπλέον, επισημάνθηκαν πυκνά νέφη, κινούμενα με ταχύτητα είκοσι μιλίων την ώρα. Το Αστεροσκοπείο του Ουίλσον σημείωνε πως στην εύκρατη περιοχή του Άρη διακρίνονταν έλη και πυκνές φυτείες.

Οι επιστήμονες ισχυρίζονταν πως εκεί όπου η ομοιότητα της επιφάνειας του Άρη προς την επιφάνεια της Γης ήταν εξόχως καταπληκτική ήταν η ζώνη βορείως και νοτίως του Ισημερινού του Κόκκινου Πλανήτη. Υπήρχαν έρημοι και αμμώδεις εκτάσεις. Αλλά κυρίως δέσποζαν οι περίφημες διώρυγες, οι οποίες πιστευόταν πως είχαν κατασκευαστεί από νοήμονα όντα και πιθανολογούσαν πως χρησίμευαν για την άρδευση και την ύδρευση των έρημων εκτάσεων.

Εκεί όπου οι κάθετες διώρυγες διασταυρώνονταν με τις οριζόντιες υπήρχαν φυτείες, είκαζαν οι επιστήμονες. Τα σημεία αυτά αποκαλούνταν από τους Αμερικανούς αστρονόμους οάσεις. Το Αστεροσκοπείο Ουίλσον υπογράμμιζε πως η θερμοκρασία των αμμωδών εκτάσεων ήταν μεγαλύτερη από τη θερμοκρασία του αέρα πάνω από αυτές, πράγμα το οποίο συνέβαινε και στη Γη. Μάλιστα, η θερμοκρασία αυξανόταν κατά τους θερινούς μήνες.

Οι μυστηριώδεις διώρυγες του Άρη, που είχαν παρατηρηθεί για πρώτη φορά από τον Σκιαπαρέλλι, θύμιζαν το σχέδιο ενός Γάλλου μηχανικού για την άρδευση της Σαχάρας. Είχε προτείνει την κατασκευή διωρύγων εντός των οποίων θα διοχετεύονταν τα νερά του Νείλου και άλλων ποταμών, με κατεύθυνση από τα ανατολικά προς τα δυτικά. Ήταν βέβαιος πως με αυτές τις διώρυγες η έρημος της Σαχάρας θα μεταβαλλόταν σε πυκνότατο δάσος.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΘΝΟΣ”, στις 21/02/1925…