Οι θεωρίες του Δρ. Γιούργκεν Σπάνουτ για την Ατλαντίδα…

Το περίφημο πρόβλημα της Ατλαντίδας έμοιαζε να έβρισκε επιτέλους τη λύση του κατά την άνοιξη του 1954.

Η ήπειρος αυτή με όλα της τα θαυμαστά μνημεία και τα χρυσά ανάκτορα των πόλεων της απέραντης ατλαντικής αυτοκρατορίας σκεπάστηκε από τα κύματα. Τα φράγματα δεν κράτησαν τον τεράστιο όγκο των υδάτων. Ύστερα ήρθε ο σεισμός και σάρωσε τα πάντα κι όλα καταποντίστηκαν στον πυθμένα του ωκεανού, αφήνοντας πίσω έναν αέναο παφλασμό μυστηρίου.

Από αυτήν την κολοσσιαία καταστροφή μας έδωσε μια γοητευτική περιγραφή ο Πλάτων, αν και πολλοί τη θεωρούν φανταστική. Μα, παρ’ όλα αυτά, έμενε η περιέργεια και η επιθυμία να γνωσθεί η αλήθεια. Και πολλά ήταν τα έργα που δημοσιεύθηκαν αναφορικά με το θέμα αυτό.

Εκείνη την εποχή είχε κυκλοφορήσει ένα βιβλίο για την Ατλαντίδα ο Δρ. Γιούργκεν Σπάνουτ, ο οποίος είχε γεννηθεί στην Αυστρία και είχε σπουδάσει Θεολογία και Αρχαιολογία. Κατόπιν, έγινε διαμαρτυρόμενος πάστορας στη Γερμανία. Ο Σπάνουτ ανέφερε με ποιον τρόπο κατόρθωσε και ανακάλυψε στον βυθό της θάλασσας τα λείψανα της ακρόπολής της, που υψώνονταν στην κορυφή της καταποντισμένης ηπείρου.

Οι έρευνές του πραγματοποιήθηκαν στη Νήσο της Ελιγολάνδης στη Βόρεια Θάλασσα. Αλλά μια μοίρα βρετανικών αεροπλάνων διέκοψε τις έρευνες με τον εκτεταμένο βομβαρδισμό της περιοχής.

Με το τέλος του πολέμου, άρχισε πάλι τις προσπάθειές του και τέλος, κατόρθωσε την 31η Ιουλίου του 1952, να αγκυροβολήσει στα βορειοανατολικά της Ελιγολάνδης.

Ο Δρ. Γιούργκεν Σπάνουτ είχε αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του μελετώντας κάθε κείμενο για την Ατλαντίδα και κάθε υδρογραφικό χάρτη της περιοχής, ενώ φρόντιζε παράλληλα να ακούει με ευλάβεια τις αφηγήσεις των γεροντότερων ψαράδων του μικρού αυτού νησιού στα βόρεια της Γερμανίας.

Εκεί, λοιπόν, που οι νεότεροι χάρτες σημειώνουν μια βραχώδη περιοχή, οι παλαιότεροι χάρτες του δεκάτου εβδόμου αιώνα έδειχναν ένα ναό ή ένα φρούριο. Μα, οι γηραιοί αλιείς της Ελιγολάνδης του εμπιστεύτηκαν πως σε εκείνο το σημείο στον βυθό δε βρίσκονταν βράχοι, αλλά τα ερείπια μια ολόχρυσης πολιτείας, που κανένας ανθρώπινος λόγος δεν μπορεί να την περιγράψει.

Μάλιστα, ο δύτης που καταδύθηκε από το πλοιάριο του Δρ. Γιούργκεν Σπάνουτ, να τι μετέδιδε στον ίδιο τηλεφωνικώς με το μικρόφωνο που βρισκόταν προσαρτημένο στο σκάφανδρό του:

“Βλέπω έναν τοίχο ψηλό… παρακολουθώ τον τοίχο… στα βάθη υπάρχουν πελώριοι σωροί. Βλέπω κι έναν άλλο τοίχο παράλληλο με τον πρώτο. Ανάμεσά τους υπάρχει μια αμμουδερή έκταση από κατάλευκη άμμο. Αλλά, να πάλι ένας ακόμη τοίχος. Οι πέτρες του πρώτου τοίχου είναι κόκκινες, του δεύτερου άσπρες και κόκκινες!”

Και τούτο επιβεβαίωνε τις απόψεις του πάστορα, καθώς οι αρχαίοι ανέφεραν πως τα τείχη της Ατλαντίδας ήταν καμωμένα από άσπρους και κόκκινους λίθους.

Επίσης, για τον Δρ. Γιούργκεν Σπάνουτ δε χωρούσε καμία αμφιβολία πως η Ατλαντίδα του Πλάτωνα ήταν μια νησιωτική ήπειρος που την είχε επισκεφτεί ο Οδυσσέας. Άλλωστε, ο Πλάτων και ο Όμηρος αποτελούσαν τη βάση στην επιχειρηματολογία του Σπάνουτ και κατά συνέπεια, τα όσα αναφέρουν, δεν είναι ψευδολογίες.

Εν τούτοις, οι αρμόδιοι Γερμανοί ερευνητές είχαν μόλις αρχίσει να δικαιώνουν τον σοφό πάστορα. Οι αρχαιολόγοι μιλούσαν για την ύπαρξη ενός χερσαίου διαδρόμου που, δια μέσου της κεντρικής Ευρώπης και της κοιλάδας του Δούναβη, από την πανάρχαια εκείνη εποχή, ένωνε και διευκόλυνε την εμπορική επικοινωνία των χωρών που σήμερα είναι η Δανία και η Σουηδία με τον αιγυπτιακό πολιτισμό.

Τα ιερογλυφικά της Δυναστείας του Ραμσή του Γ’ διηγούνται την ιστορία του Φαραώ εκείνου που το 1195 περίπου π.Χ. αναγκάστηκε να ετοιμάσει στρατό και πλοία, για να αντιμετωπισθεί η εισβολή των Λιβύων, που τον καιρό εκείνο είχαν συμμαχήσει με διάφορους λαούς του Βορρά. Οι Αιγύπτιοι νίκησαν και ο Φαραώ έσυρε δέσμιους δέκα ηγεμόνες του Βορρά κατά τη διάρκεια του θριάμβου του.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΝΕΟΛΟΓΟΣ ΠΑΤΡΩΝ”, στις 10/03/1954…