Ο ιπτάμενος δίσκος “Νο 1″…

Τον Νοέμβριο του 1952, υπήρχε στη Γερμανία ένας άνθρωπος ο οποίος ισχυριζόταν ότι γνώριζε περισσότερα από κάθε άλλον άνθρωπο στον κόσμο επάνω στο θέμα των ιπτάμενων δίσκων. Γύρω από το μικρό σπίτι που έμενε, κοντά στο Μπρεμερχάφεν παρατηρούνταν για καιρό μια ζωηρότατη κίνηση.

Απεσταλμένοι αμερικανικών ιδρυμάτων και Πανεπιστημίων, καθηγητές και μηχανικοί δυτικών και ανατολικών χωρών συνωθούνταν μπροστά από την πόρτα του, προσπαθώντας καθένας για λογαριασμό του να μαζέψουν πληροφορίες για το θέμα που το κάλυπτε η σιωπή: Τι ήταν ακριβώς αυτός ο “ιπτάμενος δίσκος Νο 1”;

Γιατί το άγνωστο αυτό αντικείμενο, που κατά καιρούς θεωρούνταν μυστικό όπλο, διαπλανητικό μέσο επικοινωνίας, φυσικό φαινόμενο αλλά και… αποκύημα φαντασίας, είχε ανακαλυφθεί από τον ένοικο αυτού του σπιτιού μεταξύ του 1941 και 1945.

Ο μηχανικός και πρώην Σμηναγός Ρούντολφ Σρίφερ είχε σχεδιάσει πράγματι και είχε κατασκευάσει αυτό τον μυστηριώδη ιπτάμενο δίσκο, τον οποίο είχε παραδώσει με την ένδειξη “ιπτάμενος στρόβιλος” στο οπλοστάσιο της Λουφτβάφε, το 1945.

Γιατί δεν πήγα στο εξωτερικό; Ένα ολόκληρο πλήθος συμβολαίων μου προτάθηκαν τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, όσο και από την Σοβιετική Ένωση. Από μια τέτοια όμως διάθεση θεραπεύτηκα όπως έπρεπε ίσως, με την πικρή πείρα που απέκτησα όταν πήγα στη Νότιο Αμερική.

Εκείνο βέβαια που ενδιαφέρει είναι η ιστορία του “ιπτάμενου στροβίλου”. Ο “ιπτάμενος στρόβιλος” είναι πραγματικότητα, όπως πραγματικότητα φαίνεται να είναι ότι οι “ιπτάμενοι δίσκοι”, ή τουλάχιστον ορισμένοι από αυτούς, αποτελούν εκμετάλλευση των δικών μου σχεδίων. Τα σχέδια αυτά μου τα έκλεψαν με αρκετή δεξιοτεχνία ομολογώ, στα αγροκτήματα του Πρέστελ όπου είχα βρεθεί με την οικογένειά μου μετά τη δραπέτευσή μου από την Πράγα.

Ποια είναι η βασική ιδέα στην οποία στηρίχθηκε η δημιουργία του ιπτάμενου δίσκου; Κατά βάση είναι εξαιρετικά απλή. Στηρίζεται στη μεγάλη ταχύτητα του κινούμενου αντικειμένου, η οποία του επιτρέπει να υπερνικά την έλξη της Γης. Η δυσκολία έγκειται στην απογείωση και στην προσγείωση εξαιτίας ακριβώς της μεγάλης ταχύτητας.

Ένα αντικείμενο, συνεπώς, που θα είχε τη δυνατότητα να ανέρχεται και να κατέρχεται αργά και στην οριζόντια πτήση του να έχει μεγάλη ταχύτητα, αυτό θα έδινε λύση στο πρόβλημα. Κατάλληλο, λοιπόν, θα ήταν ένα στρογγυλό αντικείμενο που στην απογείωση του θα είχε δυνατότητα να ανεβαίνει καθέτως και μετά να αναπτύσσει την ιλιγγιώδη ταχύτητά του. Αυτά τα πλεονεκτήματα μπορούσε να τα συνδυάσει ένας “δίσκος”, μια φέτα δηλαδή σφαίρας, κομμένη στο μεγαλύτερο σημείο του όγκου της.

Γύρω-γύρω πτυσσόμενα φτερά θα έδιναν στο αντικείμενο αυτό τη δυνατότητα να κατευθύνεται όπου θέλει ο οδηγός. Από κει και πέρα υπήρχαν βέβαια άπειρες τεχνικές λεπτομέρειες που έκαναν πραγματικότητα την “ιδέα” του ιπτάμενου δίσκου.

Τις πρώτες εργασίες τις άρχισα στις 15 Ιουλίου 1941 και στις 2 Ιουλίου 1942 ήταν έτοιμο το πρώτο μοντέλο. Την επόμενη μέρα έγινε η πρώτη δοκιμαστική πτήση με ώθηση ενός πλήθους απειροελάχιστων πυραύλων. Όλοι τότε εξεπλάγησαν από τις θαυμάσιες πτητικές ιδιότητες του “μοντέλου” μου. Το αληθινά, όμως, καταπληκτικό μοντέλο ήταν αυτό που κατασκεύασα ύστερα από μια σειρά τελειοποιήσεων, στην Πράγα. Η διάμετρος του πρώτου κανονικού αυτού ιπτάμενου δίσκου ήταν 14 μέτρα και 40 εκατοστά.

Τα πλεονεκτήματά του ήταν πράγματι ανυπέρβλητα. Κάθετη απογείωση, κάθετη προσγείωση, δυνατότητα να μένει ακίνητος στον ουρανό και μέγιστη ταχύτητα 4.000 χιλιόμετρα την ώρα!

Αν συνεχίζονταν οι εργασίες και οι έρευνες, θα επιτυγχάνονταν πραγματικά θαύματα στον τομέα της αεροναυπηγικής και ίσως στην ανακάλυψη και άλλων θαυμαστών άγνωστων κόσμων.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΜΠΡΟΣ”, στις 27/11/1952…