Τα πνευματιστικά πειράματα στο Λονδίνο, τον 19ο αιώνα…

Παράδοξα και μυστηριώδη φαινόμενα πνευματισμού είχαν προκληθεί στα τέλη του 19ου αιώνα στο Λονδίνο, μέσω επιστημονικών πειραμάτων, που πραγματοποίησε στο σπουδαστήριό του ένας διάσημος επιστήμονας, ο καταξιωμένος Sir William Crookes.

Ο διευθυντής του αγγλικού περιοδικού “Ο!” απηύθυνε την παρακάτω σχετική διήγηση προς το γαλλικό περιοδικό “Εικονογραφημένος Κόσμος”, προσπαθώντας να εξηγήσει τα παράδοξα φαινόμενα του υλισμού.

Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το πνεύμα, καθώς αποχωριζόταν το νεκρό σώμα, είχε την ανάγκη και πάλι να επανυλιστεί, δηλαδή να αποκτήσει ένα υλικό σαρκίο, δανειζόμενο την ύλη από χαρισματικά άτομα, που αποκαλούνταν μέντιουμ ή διάμεσα.

Ο Άγγλος δημοσιογράφος ανέφερε ότι συχνά σε κάποια μικρή οικία, καταμεσής ενός πυκνόφυτου κήπου, όπου υπήρχε ηρεμία και γαλήνη, στη μεγάλη του σάλα, όπου ήταν κατάμεστη από πλήθος ηλεκτρικών και χημικών σκευών, συνέβαιναν παράδοξα και μυστηριώδη φαινόμενα, προκαλούμενα από τους συγκεντρωμένους επιστήμονες.

Εκείνη την περίοδο, κάθε νύχτα μετά τις δέκα, οι συνερχόμενοι νέοι, μέσα σε νεκρική σιγή και κάτω από αμυδρό σκιόφως, καλούσαν τα πνεύματα, μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα ανακατεμένου φόβου, περιέργειας και επιστημονικού ενδιαφέροντος.

Σε λίγο, εμφανίζονταν μπροστά τους εξαϋλωμένες ανθρώπινες μορφές, αιθέρια αχνογάλανα χέρια, απόκοσμα πρόσωπα, αλλόκοτα άνθη, που περιδιάβαιναν ανεξηγήτως ολόγυρά τους ή αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια τους. Μόλις αυτά αποκτούσαν ευκρίνεια και σαφήνεια, φωτογραφικές μηχανές και ηλεκτρικοί πολύγραφοι τα αποτύπωναν αμέσως.

Γύρω στα μεσάνυχτα, όμως, τα φαινόμενα εξασθενούσαν, ίσως επειδή η κόπωση είχε πια αρχίσει να καταβάλει τους συμμετέχοντες.

Ο επιφανής Άγγλος φυσιολόγος και χημικός Sir William Crookes ισχυριζόταν ότι “υπάρχουν φαινόμενα που δεν εξηγούνται με τους γνωστούς φυσικούς νόμους, αλλά εξηγούνται με μια άγνωστη παράμετρο, μια καινούρια δύναμη, επονομαζόμενη ψυχική δύναμη”.

Συχνά, στα πειράματά του ο Sir William Crookes χρησιμοποιούσε ένα υπερευαίσθητο διάμεσο, τη Florence Cook, την οποία και υπνώτιζε, παρουσία ενός μικρού κύκλου ανθρώπων, μέσα σε μια αίθουσα, που χωριζόταν με παραπέτασμα από το δωμάτιο, όπου βρισκόταν ο ίδιος και οι φίλοι του.

Μετά από λίγο, μια αόριστη γυναικεία μορφή εμφανιζόταν πάνω στο παραπέτασμα να στέκεται, να βαδίζει και να συνομιλεί με τους παριστάμενους. Ο Δρ. Crookes, κατά τη διάρκεια ενός πνευματιστικού πειράματος, πήρε τη μορφή αυτή στην αγκαλιά του, βεβαιώθηκε ότι ήταν σώμα υλικό, ακριβώς όπως και η Florence Cook.

Όλα αυτά τα παράδοξα συνέβαιναν μέσα σε αμυδρό φως, διότι το φως, ως λέγεται, διαλύει ευθύς τα φαντάσματα.

Το φάντασμα της γυναίκας, που έβλεπε ο Δρ. Crookes για περισσότερο από τρία χρόνια, το ονόμαζε Kate King και παρουσιαζόταν εμπρός τους ως εκτοπλασματική μορφή. Για τον σπουδαίο Άγγλο επιστήμονα, οι δύο αυτές γυναίκες, δηλαδή το μέντιουμ Florence Cook και η εκτοπλασματική οντότητα Kate King, αποτελούνταν εξίσου από ύλη και παρουσιάζονταν ταυτοχρόνως.

Ο Sir William Crookes φωτογράφισε, μάλιστα, τις δυο γυναίκες, αλλά δυστυχώς στη φωτογραφία η Kate έκρυβε το κεφάλι της Florence. Ο επιστήμονας δικαιολόγησε το γεγονός, υποστηρίζοντας ότι η Kate επίτηδες φρόντισε να καλύψει την όψη της Florence, για να μη τη βλάψει το ηλεκτρικό φως της φωτογραφικής μηχανής.

Ένα άλλο συνταρακτικό πείραμα της εποχής ήταν το πείραμα με το ακορντεόν, όπου χρησιμοποιήθηκε ως διάμεσο ο πασίγνωστος Daniel Dunglas Home.

Μέσα σε έναν μεταλλικό κλωβό, που το έθεταν κάτω από τραπέζι, τοποθετούνταν ένα ακορντεόν. Ο Daniel Dunglas Home ακουμπούσε χαλαρά το ένα χέρι του πάνω στο τραπέζι, ενώ το άλλο του χέρι μόλις που άγγιζε ελαφρά το άνω μέρος του μουσικού οργάνου, εκεί που δεν υπήρχαν πλήκτρα. Έπειτα από λίγα λεπτά συγκέντρωσης και περισυλλογής, το ακορντεόν άρχιζε να παίζει μια γλυκιά μελωδία, που διαρκούσε μερικά λεπτά της ώρας.

Το πιο παράδοξο ήταν ότι, αφού ο Home απέσυρε το χέρι του εντελώς από μουσικό όργανο, εκείνο αναπηδούσε βιαίως μέσα στον μεταλλικό κλωβό, εξακολουθώντας να ανακρούει θαυμάσια μουσική.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΑΠΟΛΛΩΝ”, στο τεύχος Φεβρουαρίου 1891…