Οι πρώτες εμφανίσεις του τέρατος του Λοχ Νες…

Οι πρώτες μέρες του 1934 βρήκαν τους κατοίκους της Σκωτίας, αλλά και ολόκληρου του κόσμου, να αγωνιούν. Ήταν άραγε πραγματικότητα ή κάποια ομαδική παραίσθηση; Σίγουρα πάντως επρόκειτο για μυστήριο, για ένα μυστήριο σκοτεινό κι ανεξιχνίαστο.

Για πάνω από έναν χρόνο, οι Σκωτσέζοι βούλιαζαν στον πανικό και στη φρίκη, ανησυχώντας για το αλλόκοτο εκείνο πλάσμα που σάλευε στα νερά της περίφημης λίμνης του Λοχ Νες. Οι παλιοί έλεγαν πως το μυστηριώδες τούτο θαλάσσιο ερπετό τούς καταβαράθρωνε στην άβυσσο του φόβου και του εφιάλτη. Και ήταν βέβαιοι πως επρόκειτο για έναν πελώριο προκατακλυσμιαίο δράκοντα, για ένα προϊστορικό μεγαθήριο. Υπήρχαν, φυσικά, κι εκείνοι που μιλούσαν απλώς για μια άκακη φάλαινα του γλυκού νερού ή για μια κοινότατη φώκια.

Όπως και να ‘χει το πράγμα, οι Άγγλοι στην αρχή είδαν την εύθυμη πλευρά του θέματος και άφησαν τους “δεισιδαίμονες” Σκωτσέζους να τρέχουν στις όχθες της λίμνης σαν τρελοί, κρατώντας κιάλια ή μεγάλες φωτογραφικές μηχανές, με το όνειρο να απαθανατίσουν το τέρας!

Από τη στιγμή όμως που ο Υπουργός της Σκωτίας επιφορτίστηκε επισήμως από την Κυβέρνηση “να προστατεύσει το τέρας”, η κατάσταση άρχισε να σοβαρεύει και να παίρνει μια πιο τρομακτική όψη.

Μάλιστα, ο διευθυντής της Αστυνομίας του Ινβερνές, μόλις πληροφορήθηκε την παράξενη αυτή απόφαση της Κυβέρνησης, έστειλε αμέσως στις όχθες της λίμνης του Λοχ Νες όσους αστυνομικούς είχε διαθέσιμους, με την εντολή να εμποδίσουν κάθε απόπειρα επίθεσης εναντίον του θαλάσσιου όφεως, σε περίπτωση που τύχαινε να εμφανιστεί.

Ένας αξιωματικός του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού, ο Πλωτάρχης Rupert Gould, θέλησε να εξετάσει προσωπικά αυτό το ανησυχητικό φαινόμενο και πέτυχε να κάνει σπουδαίες και καταπληκτικές παρατηρήσεις. Κατά τη γνώμη του, έπρεπε να θεωρηθεί εγκληματική ενέργεια το να επιτρέπει η τοπική Αστυνομία στους Σκωτσέζους να καιροφυλακτούν στις όχθες, οπλισμένοι με κυνηγετικά τουφέκια. Αν συνέβαινε, άλλωστε, να σκοτώσουν το μυστηριώδες τούτο θαλάσσιο ερπετό, αυτό θα ήταν μια ανεπανόρθωτη απώλεια για την Επιστήμη.

Κατά τους υπολογισμούς εκείνων που ισχυρίστηκαν πως είδαν το τέρας του Λοχ Νες, κατέθεσαν πως είχε μήκος περίπου 18 μέτρων και πλάτος περίπου 3 μέτρων. Το δέρμα του ήταν γεμάτο εξογκώματα και το χρώμα του, φαιό. Στη ράχη του πρόβαλλαν από πάνω έως κάτω μια σειρά οδοντωτά πτερύγια, πιο σκούρα ακόμη από το χρώμα του δέρματός του. Το κεφάλι του ήταν σχετικά μικρό, ο λαιμός του μακρύς, ο κορμός του ευλύγιστος, ο μισός κάθετος και ο άλλος μισός με οριζόντιες κυματιστές καμπύλες. Κάτω από το κεφάλι του, το τέρας έφερε μακριά και φρικώδη βράγχια.

Ο Πλωτάρχης Rupert Gould, στην επίσημη έκθεσή του, ανέφερε ότι μπορούσε θαυμάσια να ήταν κάποιο κολοσσιαίο αμφίβιο που κατέφυγε στη Σκωτία, για να σωθεί από τις φάλαινες και τους καρχαρίες, βρίσκοντας άσυλο στα ειρηνικά νερά της λίμνης. Άλλοι όμως υποστήριζαν πως επρόκειτο για το τελευταίο προϊστορικό μεγαθήριο, ίσως πλησιόσαυρο, που κατάφερε, άγνωστο πώς, να επιβιώσει μέχρι τότε.

Επίσης, πενήντα κάτοικοι της επαρχίας Ινβερνές ορκίζονταν πως είδαν καθαρά με τα μάτια τους το τρομακτικό τέρας. Κανείς τους όμως δεν έγινε στην αρχή πιστευτός, ώσπου μια μέρα, τον Αύγουστο του 1933, ένας Σκωτσέζος αστυνομικός, ο McQeen, στρίβοντας στη γωνία ενός ανηφορικού δρόμου που οδηγούσε προς τη λίμνη, βρέθηκε άξαφνα μπροστά σ’ ένα πρωτοφανές θέαμα!

Πάνω στην καταπράσινη επιφάνεια των υδάτων του Λοχ Νες, είχε ξεπροβάλει “ένα περίεργο πράγμα, μακρύ ως 20 μέτρα, με τη ράχη κυματιστή, σαν τεράστιο φίδι. Αυτό το φρικιαστικό πλάσμα κολυμπούσε γοργά κι ανεβοκατέβαινε με τον ρυθμό των κυμάτων…”

Ο McQeen το έβαλε στα πόδια πανικόβλητος και δεν άργησε φυσικά να διηγηθεί στους προϊσταμένους του το τα όσα είδε. Μάλιστα, αδυνατώντας να το κατανοήσει πλήρως, περιέγραψε το ον σαν εκείνους τους φανταστικούς δράκοντες που συνήθιζαν να ζωγραφίζουν οι Ιάπωνες πάνω στις βεντάλιες και στα λεπτεπίλεπτα πορσελάνινα φλιτζάνια του τσαγιού τους.

Οι περισσότεροι έσπευσαν να τον αμφισβητήσουν, λέγοντας ότι θα τον πήρε ο ύπνος. Μα, πώς θα μπορούσε ένας μυθικός δράκος της Ιαπωνίας να βολτάρει στα νερά της σκωτσέζικης λίμνης;

Κι αφού οι συγχωριανοί του τον λοιδόρησαν, δεν πέρασαν πολλές μέρες, ώσπου τρεις νεαρές κοπέλες, οι οποίες έκαναν τον περίπατό τους στην κατάφυτη όχθη, είδαν κατάπληκτες αυτό ακριβώς το τέρας που είχε περιγράψει με τόση λεπτομέρεια ο αστυνομικός McQeen. Ο δύο από αυτές έμπηξαν τις φωνές, ενώ η τρίτη, ψυχραιμότερη, κατόρθωσε να φτιάξει ένα γρήγορο σκίτσο του τέρατος.

Το φοβερό σκίτσο της δεσποινίδας Hamilton απεικόνιζε μια κολοσσιαία σαύρα με πανύψηλο λαιμό και καμπυλωτή ράχη, με πλατύ κεφάλι και με στόμα τόσο μεγάλο, που θα μπορούσε να καταβροχθίσει ταυτόχρονα δύο ανθρώπους!

Ένας ζωολόγος της εποχής, ονόματι A. Russell-Smith, έστησε τον εξοπλισμό του στην όχθη της λίμνης και αφού περίμενε υπομονετικά για επτά μερόνυχτα, τελικά, την 1η Οκτωβρίου του 1933, κατά τις απογευματινές ώρες, το τέρας του Λοχ Νες αναδύθηκε στην επιφάνεια, όπου έμεινε ορατό για δώδεκα λεπτά. Και οι δικές του παρατηρήσεις συμφωνούσαν καθ’ όλα με τα όσα είχαν περιγράψει και οι προηγούμενοι αυτόπτες μάρτυρες.

Το τέρας του Λοχ Νες, ανυποψίαστο για τη φοβερή του όψη που σκόρπιζε τον τρόμο στους ανθρώπινους παρατηρητές του, όρθωνε τον τοξοειδή λαιμό του σε ύψος τριών μέτρων πάνω από την επιφάνεια, ενώ απολάμβανε τη δροσιά των σκωτσέζικων νερών, λικνίζοντας το μακρύ, οφιοειδές κορμί του…

Η είδηση δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 11/01/1934…