Νεκροταφείο προϊστορικών ζώων στο Πικέρμι (Μέρος Β)…

Πώς βρέθηκαν, όμως, τόσα οστά μεγαθηρίων συσσωρευμένα στον ίδιο ακριβώς τόπο, στο Πικέρμι Αττικής, κατά το 1912;

Ιδού τι έλεγε σχετικώς ο καταξιωμένος Αυστριακός Καθηγητής Παλαιοντολογίας και Εξελικτικής Βιολογίας, Othenio Abel, ο οποίος τα είχε μελετήσει ενδελεχώς:

“Τα λείψανα των οστών στο Πικέρμι Αττικής βρέθηκαν πολύ κοντά το ένα με το άλλο και αποσφηνωμένα. Ένα κέρατο από ένα κρανίο γαζέλας ήταν εφαπτόμενο με το κρανίο ενός προϊστορικού ιππαρίου κι ένας σπόνδυλος αντιλόπης ήταν ανακατεμένος με δόντια ρινόκερου, με θραύσματα σιαγόνας αγριόχοιρων, με χέρια πιθήκων και κελύφη χελωνών”.

Όπως καταδείκνυε η επιμήκης μορφή των φωλιών των προϊστορικών ζώων, τα οστά τους είχαν μεταφερθεί από το νερό της κοίτης του Μεγάλου Ρέματος και είχαν εγκλωβιστεί στο συγκεκριμένο μέρος εξαιτίας κάποιου μεγάλου εμποδίου.

Ο Γερμανός ερευνητής της Αττικής Justus Hermann Lipsius εξέφρασε την άποψη ότι οι φωλιές οστών του Πικερμίου ήταν ουσιαστικά ο χώρος όπου τελούνταν το δείπνο των μεγάλων αρπακτικών θηρίων της Προϊστορίας.

Επίσης, ανέφερε πως η συσσώρευση των οστών στις όχθες του άλλοτε ποταμού έγινε με τέτοιο τρόπο, όπως συνέβαινε και στην Αφρική, όπου τα ζώα μετακινούνταν σε αγέλες για να πιουν νερό κι εκεί συλλαμβάνονταν και κατασπαράσσονταν από τους θηρευτές τους.

Εν τούτοις, ο Καθηγητής Othenio Abel ισχυριζόταν πως τα στοιχεία καταμαρτυρούσαν πως είχε συντελεστεί κάποια μεγάλη καταστροφή, η οποία θανάτωσε μαζικά χιλιάδες από αυτά τα προϊστορικά θηρία, ίσως κατά την προσπάθεια διαφυγής τους από τον κίνδυνο. Έτρεχαν πανικόβλητα με μεγάλη ταχύτητα και εγκλωβίστηκαν τελικά από κάποιο ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ίδια περιοχή και εκεί συμπιέστηκαν ή κατακρημνίστηκαν από ύψος ή τους πρόλαβε ο κίνδυνος, από τον οποίο έτρεχαν μανιασμένα να ξεφύγουν.

Πάντως, ανάμεσα στα σημαντικά ευρήματα του Πικερμίου ήταν και τα οστά χαλικοθηρίου, μαχαιρόδοντα, καμηλοπάρδαλης, ύαινας, αλλά και πολλών άλλων χαρακτηριστικών ζώων της Προϊστορίας, που έζησαν πριν από περίπου έντεκα εκατομμύρια χρόνια.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “Η ΒΡΑΔΥΝΗ”, στις 07/12/1931…