Υπήρξε η Ατλαντίδα η γήινη γέφυρα που ένωνε Ανατολή και Δύση;

Αν ψάξετε τις σύγχρονες εγκυκλοπαίδειες στη λέξη “Ατλαντίδα”, θα διαπιστώσετε πως την περιγράφουν σαν μια μυθική χώρα, η οποία, σύμφωνα με τον μύθο, υπήρχε στον Ατλαντικό Ωκεανό πριν από 12.000 χρόνια περίπου.

Ωστόσο, πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι υπήρχε πράγματι μια Ατλαντίδα, αν και οι περισσότεροι αρχαιολόγοι διαφωνούν με την άποψη αυτή.

Πριν από 24 αιώνες περίπου, ο Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων διηγήθηκε μια θαυμαστή ιστορία, που είχε φτάσει σε αυτόν από τον προπάππου του, ο οποίος, με τη σειρά του, την είχε ακούσει από τον Σόλωνα.

Με λίγα λόγια, η ιστορία είναι τούτη: εννέα χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή του Σόλωνα, πέρα από τα Στενά του Γιβραλτάρ δέσποζε ένα νησί, που το έλεγαν Ατλαντίδα. Το νησί αυτό ήταν τόσο μεγάλο, που ξεπερνούσε σε μέγεθος ολόκληρη την Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και τη Δυτική Ασία.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι για τους Έλληνες της εποχής του Πλάτωνα, το κέντρο του κόσμου ήταν η Μεσόγειος Θάλασσα. Ο Ατλαντικός Ωκεανός ήταν για εκείνους σχεδόν άγνωστος, δεδομένου ότι τα ελληνικά πλοία δεν ήταν φτιαγμένα για να αντέχουν στα πελώρια κύματα των ωκεανών.

Στο μυστηριώδες τούτο νησί κατοικούσε ένας ισχυρός λαός, που τον κυβερνούσε ένας κραταιός βασιλιάς με τους δέκα γιους του. Πρωτεύουσα της ακμάζουσας Ατλαντίδας ήταν μια εξαίσια πολιτεία, που την προστάτευαν υψηλά τείχη κι ένα τεράστιο τεχνητό κανάλι εκατό μέτρα πλατύ και τριάντα μέτρα βαθύ.

Η πολιτεία διέθετε μεγαλόπρεπα παλάτια και θεσπέσιους ναούς, που οι στιλπνοί τοίχοι τους ήταν επιστρωμένοι με αστραφτερό ασήμι και τα ταβάνια με φίλντισι, χρυσό, ασήμι και χαλκό, έτσι που αντιφέγγιζαν μια πορφυρή φωταψία.

Γύρω από την πολιτεία ορθώνονταν επιβλητικά βουνά, περίφημα για την ομορφιά τους, με πολλές μεγάλες πόλεις και χωριά, ποτάμια, λίμνες και δάση. Υπήρχαν δεξαμενές, λουτρά, ένα στάδιο και μεγάλες προκυμαίες, όπου ήταν αγκυροβολημένα πολλά εμπορικά πλοία.

Είναι μια συγκλονιστική εικόνα που διαμορφώνεται στον νου. Αλλά εξίσου συγκλονιστικό, έως και δραματικό, είναι και το τέλος της Ατλαντίδας.

Διότι ο Σόλων έλεγε πως αφού οι πολεμιστές της Ατλαντίδας είχαν εισβάλει και καταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, τελικά είχαν νικηθεί από τους ηρωικούς υπερασπιστές των Αθηνών.

Έπειτα, ήρθε μια τρομακτική καταστροφή. Οι καταρράκτες του ουρανού άνοιξαν και ύστερα από ασταμάτητη βροχή που διήρκεσε 24 ώρες και που πλημμύρισε τα πάντα, η Ατλαντίδα καταποντίστηκε, χάθηκε για πάντα στα βάθη του ωκεανού. Τα άστρα έσβησαν από το στερέωμα, η γη σχίστηκε και η Μεσόγειος, που έως τότε ήταν μια σειρά από λίμνες, έγινε μια φαρδιά θάλασσα, όπως την ξέρουμε σήμερα.

Εκείνοι που πιστεύουν στη θεωρία της Ατλαντίδας είναι πεπεισμένοι ότι ο μύθος είναι στη βάση του αληθινός. Φρονούν ότι ο πολιτισμός ήρθε στην Ευρώπη, όχι από την Ανατολή, δηλαδή από την Αίγυπτο και την Ασία, αλλά από τη Δύση, από αυτό το χαμένο νησί που κείτεται στον πυθμένα του Ατλαντικού, όπου καταποντίστηκε τελικά ύστερα από κάποιον φοβερό σεισμό.

Ορισμένοι ισχυρίζονται πως πριν από 12.000 χρόνια περίπου, ένας πλανήτης, που τον έλεγαν Σελήνη, μπήκε στην τροχιά της Γης, αιχμαλωτίστηκε από τη γήινη έλξη και αποτέλεσε έκτοτε τον πιστό μας χλομό δορυφόρο. Και ότι το φαινόμενο αυτό συνοδεύθηκε από γιγάντια παλιρροϊκά κύματα και πλημμύρες, που καταβύθισαν την Ατλαντίδα.

Προηγουμένως, όμως, λένε, οι κάτοικοι της μυθικής αυτής ηπείρου είχαν κιόλας αρχίσει να εισχωρούν στην Ευρώπη κατά κύματα και οι διάφοροι λαοί, τους οποίους οι μελετητές της Προϊστορίας αποκαλούσαν “Κρομανίους”, “Μαγδαληναίους” και “Αχίλλειους” και που όλοι τους πρωτοεμφανίστηκαν στην Ισπανία, στη Βορειοδυτική Αφρική και στη Δυτική Γαλλία, προέρχονταν από την Ατλαντίδα.

Οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας τονίζουν επίσης ότι στη Δυτική Ευρώπη, τη Βόρεια Αφρική και την Αμερική ακόμη απαντώνται όμοια φυτά, ζώα, αλλά και έθιμα. Για παράδειγμα οι Αζτέκοι και οι Μάγιας της Αμερικής έχτιζαν τις δικές τους πυραμίδες και είχαν συντάξει το δικό τους ημερολόγιο, όπως ακριβώς και οι Αιγύπτιοι.

Τα γεγονότα αυτά καταδεικνύουν ότι κάποτε πρέπει να είχε υπάρξει μια γήινη γέφυρα που ένωνε και διευκόλυνε την επικοινωνία μεταξύ της Ανατολής και της Δύσης και ότι αυτή η γέφυρα ήταν η Ατλαντίδα, αλλά και τα υπόλοιπα νησιά που αναφέρει ο Σόλων.

Η ουσία της θεωρίας της χαμένης Ατλαντίδας είναι η εξής: πολύ πριν εμφανιστεί ο πολιτισμός στη Μέση Ανατολή, άκμασε μια πολύ παλαιότερη ανθρώπινη πρόοδος σε μια ήπειρο, που έχει εντελώς εξαφανιστεί και οι ιστορίες περί κατακλυσμού που συναντώνται σε κάθε λαό, αποτελούν ουσιαστικά μια μακρινότατη ανάμνηση από τον όλεθρο που σάρωσε και αφάνισε την Ατλαντίδα.

Σίγουρα είναι μια γοητευτική θεωρία, ωστόσο, όμως, υπάρχουν πολλά ισχυρά δεδομένα που την αντικρούουν. Κι αν θέλουμε να εξετάσουμε επιστημονικά τη μελέτη του παρελθόντος, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας τα δεδομένα αυτά.

Οι γεωλόγοι συμφωνούν ότι μπορεί να υπήρξε σε κάποια μακρινή εποχή μια γήινη γέφυρα μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής.

Το 1936 και ξανά το 1947, μερικά πλοία βγήκαν στ’ ανοιχτά του Ατλαντικού, εφοδιασμένα με ειδικά όργανα, για να λάβουν δείγματα από την κοίτη του ωκεανού. Αφού τα εξέτασαν, συμπέραναν ότι είχε υπάρξει κάποτε μια βορειοατλαντική ήπειρος εκεί όπου βρίσκεται σήμερα ο ωκεανός, αλλά ότι χρονολογείται πολύ πριν εμφανιστεί ο άνθρωπος στη Γη.

Αργότερα, η ήπειρος αυτή καταποντίστηκε και το 9.500 π.Χ., την εποχή δηλαδή που υποτίθεται ότι ήδη άνθιζε ο πολιτισμός και η ευμάρεια στην Ατλαντίδα, ο Ατλαντικός ήταν ήδη ωκεανός, όπως και σήμερα.

Οι πρόγονοι των φυτών και των ζώων, που συλλέχθηκαν από τον πυθμένα του ωκεανού, μπορεί πραγματικά να έζησαν κάποτε πάνω σε αυτό που αποτελεί στις μέρες μας την κοίτη της θάλασσας, όταν ήταν ξηρά, αλλά και πάλι πριν εμφανιστεί το ανθρώπινο γένος.

Οι λαοί εκείνοι που τους αποκαλούμε Κρομανίους, Μαγδαληναίους και Αχίλλειους και που εμφανίστηκαν στη Δυτική Ευρώπη μεταξύ 25.000 και 10.000 π.Χ., θα μπορούσε να προέρχονταν από την Αφρική.

Τα δεδομένα, όμως, αυτά δεν πείθουν τους οπαδούς της θεωρίας της χαμένης Ατλαντίδας, οι οποίοι ενισχύουν την άποψή τους με συμπληρωματικά επιχειρήματα. Επί παραδείγματι, υπογραμμίζουν ότι είναι ιδιαιτέρως παράξενο το γεγονός ότι οι θρύλοι για χαμένες ηπείρους επιζούν μεταξύ των λαών που κατοικούν κοντά στον Ατλαντικό.

Η είδηση δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 03/09/1961…