Η ύπαρξη και ανεύρεση πλοίων-φαντασμάτων στη θάλασσα δεν είναι βεβαίως κάτι ούτε απίθανο, ούτε ασυνήθιστο.
Το πρώτο πλοίο-φάντασμα, που αναφέρεται στα ναυτικά χρονικά, είναι το “Mary Celeste”, που ανευρέθηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1872 να πλέει ακυβέρνητο στα ανοιχτά των Αζορών Νήσων του Ατλαντικού Ωκεανού.
Στο πλοίο δεν υπήρχε ψυχή: το πλήρωμα των επτά ατόμων, ο καπετάνιος, η γυναίκα του και η δίχρονη κόρη τους, όλοι ήταν άφαντοι. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος, το πλοίο βρέθηκε σε άριστη κατάσταση και, το κυριότερο, τα πάντα στο εσωτερικό του βρίσκονταν σε απόλυτη τάξη. Ακόμα και το σερβιρισμένο φαγητό στην τραπεζαρία παρέμενε άθικτο. Ήταν λες και μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, οι πάντες να πέρασαν στην ανυπαρξία. Βεβαίως, μία από τις σωσίβιες λέμβους απουσίαζε. Τι ήταν όμως αυτό που ώθησε όλους αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το πλοίο, χωρίς να έχει προηγηθεί βία ή αταξία, και μάλιστα με αίθριο καιρό; Δεν μάθαμε ποτέ, διότι δε βρέθηκαν ποτέ οι επιβάτες του “Mary Celeste”.
Υπάρχει όμως και η ιστορία κάποιας αμερικανικής σκούνας, η οποία ανευρέθηκε το 1881 από το επίσης αμερικανικό πλοίο των 1.800 τόνων “Ellen Austin”. Η σκούνα βρέθηκε εγκαταλελειμμένη από το πλήρωμά της για άγνωστους λόγους. Έτσι, μια ομάδα ναυτικών από το “Ellen Austin” επιβιβάστηκαν πάνω στο έρημο σκαρί, με σκοπό να τη ρυμουλκήσουν στο πλησιέστερο λιμάνι, αποβλέποντας στα εύρετρα, όπως συνηθιζόταν.
Αφού το ρυμουλκούσαν ήδη για δυο μέρες, έπεσαν σε σφοδρή θαλασσοταραχή, με αποτέλεσμα να αποκοπούν από το πλοίο-λάφυρο. Όταν τελικώς καταλάγιασε η τρικυμία, η σκούνα είχε εξαφανιστεί από τα μάτια τους και δεν την ξαναείδαν ποτέ, όσο κι αν έψαξαν.
Πάντως, το πιο θρυλικό πλοίο-φάντασμα θεωρείται το “SS Baychimo”.
Το “SS Baychimo” κατασκευάστηκε στη Σουηδία το 1914 και ανήκε στην εταιρεία “Hudson’s Bay”, η οποία εμπορευόταν γούνες και δέρματα στις ακτές του βορειοδυτικού Καναδά. Την 1η Οκτωβρίου του 1931, το πλοίο παγιδεύτηκε στον πάγο. Το πλήρωμα το εγκατέλειψε και στη συνέχεια ταξίδεψε με τα πόδια στον πάγο, μέχρι να βρει καταφύγιο. Ωστόσο, όταν οι ναύτες επιχείρησαν να επιστρέψουν στο πλοίο, το “SS Baychimo” είχε αποκολληθεί από τους πάγους. Την πρώτη φορά όμως δεν έπλευσε μακριά, καθώς γρήγορα εγκλωβίστηκε ξανά στον πάγο.
Η πλοιοκτήτρια εταιρεία έστειλε αεροσκάφος να παραλάβει 22 άτομα από το πλήρωμα, ενώ 15 άτομα έμειναν πίσω για να προσέχουν το σκάφος. Οι ναυτικοί, όντας έτοιμοι να περάσουν ολόκληρο τον χειμώνα στην περιοχή, κατασκεύασαν ένα μικρό καταφύγιο κοντά στο πλοίο. Ωστόσο στις 24 Νοεμβρίου μια ισχυρή χιονοθύελλα έπληξε την περιοχή και, όταν ο καιρός βελτιώθηκε, δεν υπήρχε κανένα ίχνος του πλοίου στον ορίζοντα.
Ο πλοίαρχος υπέθεσε ότι το πλοίο πρέπει να αποκολλήθηκε κατά τη διάρκεια της θύελλας και να βυθίστηκε. Λίγες μέρες αργότερα όμως, ένας κυνηγός φώκιας τον ενημέρωσε ότι είχε δει το πλοίο σε απόσταση 72 χιλιομέτρων από την τοποθεσία που αρχικά βρίσκονταν.
Για δεύτερη φορά το πλήρωμα κατάφερε να εντοπίσει το σκάφος, αλλά αυτή τη φορά, πιστεύοντας ότι το “SS Baychimo” δε θα άντεχε τη χειμερινή κακοκαιρία, αποφάσισαν να απομακρύνουν τα πιο πολύτιμα από τα δέρματα που μετέφερε, ώστε να μεταφερθούν στην Ευρώπη με αεροσκάφη.
Έκτοτε, το πλοίο εγκαταλείφθηκε για πάντα. Το πλοίο-φάντασμα των 1.300 τόνων εμφανιζόταν από καιρού εις καιρόν στο δρόμο διάφορων πλεούμενων, για να εξαφανιστεί μετά από λίγα λεπτά μέσα στην ομίχλη του Καναδικού Αρκτικού Κύκλου.
Μυστήριο πλανάται γύρω από το συγκεκριμένο μεταφορικό πλοίο, που ταξίδευε ακυβέρνητο για 38 ολόκληρα χρόνια, μέχρι που το είδαν για μια τελευταία φορά να πλέει ακυβέρνητο το 1969, δώδεκα χρόνια μετά τη δημοσίευση του άρθρου, στην παγωμένη κι αφιλόξενη θάλασσα του Βόρειου Πόλου.
Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 19/05/1957…