Έντονα τηλεκινητικά φαινόμενα (Μέρος Α’)…

Η οικογένεια Χέρμαν ζούσε στο Σίφορντ της Νέας Υόρκης. Στις 3 Φεβρουαρίου 1958 ξεκίνησε μια ασυνήθιστη κατάσταση, που έκανε πολλούς Αμερικανούς να παραμείνουν σαστισμένοι για πέντε ολόκληρες εβδομάδες.

Το απόγευμα εκείνης της Δευτέρας, στο σπίτι του Τζέιμς Χέρμαν βρισκόταν η σύζυγός του, Λουσίλ, μαζί με την 13χρονη κόρη τους, που λεγόταν κι εκείνη Λουσίλ και τον 12χρονο γιο τους, που λεγόταν κι αυτός Τζέιμς, όπως ακριβώς κι  ο πατέρας του.

Κατά τις 3:30 το απόγευμα, μπουκάλια με διάφορα υγρά και σε διάφορα δωμάτια του σπιτιού άρχισαν ξαφνικά να εκπωματίζονται και να χοροπηδούν.

Στην κρεβατοκάμαρα του ζευγαριού , ένα μπουκάλι με αγιασμό αναποδογύρισε, χύνοντας λίγο από το περιεχόμενό του. Στο μπάνιο άνοιξαν τα μπουκάλια με τα σαμπουάν και τα φάρμακα, ενώ στην κουζίνα πετάχτηκε το καπάκι από μια υγρή κόλλα, καθώς επίσης την ίδια μοίρα είχαν και τα μπουκάλια που ήταν αποθηκευμένα στο υπόγειο.

Κανείς από τους παρευρισκόμενους δεν τα είδε να κουνιούνται, αλλά όλοι τα άκουσαν. Οι θόρυβοι που ακούστηκαν σε όλο το σπίτι, ήταν σαν να ξεσφραγίζονταν φιάλες με σαμπάνια.

Οι Χέρμαν δε φοβήθηκαν, αλλά έμειναν κατάπληκτοι. Η κυρία Χέρμαν τηλεφώνησε στον άντρα της, που ήταν στο γραφείο του στη Νέα Υόρκη. Τον ενημέρωσε για τα όσα είχαν προηγηθεί κι εκείνος, ψύχραιμα, της ζήτησε να περιμένει την επιστροφή του, για να ελέγξουν τα συμβάντα.

Για λίγες ημέρες επικράτησε ηρεμία, ώσπου το θέμα ξεθύμανε από τις σκέψεις τους. Εντελώς απροσδόκητα όμως, τα μπουκάλια άρχισαν και πάλι να εκπωματίζονται σε καθημερινή βάση, με αποκορύφωμα πια το γεγονός ότι μετακινούνταν από τη θέση τους και έσπαγαν μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μελών της οικογένειας, κάνοντας μεγάλο πάταγο.

Ο κύριος Χέρμαν, αξιοσέβαστος πολίτης με άμεμπτο ποινικό μητρώο, με σπουδαία καριέρα στην Air France, αλλά και έφεδρος αξιωματικός της Αστυνομίας, τηλεφώνησε στο αστυνομικό κέντρο της περιοχής του και τους εξήγησε την κατάσταση. Εκείνοι τον άκουσαν με σκεπτικισμό, αλλά προσφέρθηκαν να στείλουν έναν αξιωματικό, προκειμένου να αξιολογήσει τις συνθήκες.

Ο αστυνομικός συγκέντρωσε την οικογένεια στο σαλόνι και έκανε τις συνήθεις, τυπικές ερωτήσεις. Καθώς συζητούσαν, τα μπουκάλια στο μπάνιο άρχισαν ξανά τον θορυβώδη χορό τους, ο οποίος κατέληξε σε θρυψαλιασμένα γυαλιά στο πάτωμα.

Κατά την επιστροφή του στο τμήμα, ο αξιωματικός ανέφερε πως “κάτι παράξενο συνέβαινε στο σπίτι των Χέρμαν”.

Εντέλει, το τμήμα ανέθεσε την υπόθεση στον Τζόζεφ Τόζι, έναν εξαιρετικά έξυπνο και παρατηρητικό ντεντέκτιβ .Ο ντεντέκτιβ εξέτασε αρχικά τις περιπτώσεις της ψευτιάς, της φαντασιοπληξίας, αλλά και του δόλου. Αρνούνταν να δεχτεί ότι το φαινόμενο είχε υπερφυσική εξήγηση. Ακόμη, ο Τόζι εξέτασε το ενδεχόμενο να είχαν προκληθεί όλα αυτά από κάποια ραδιοφωνική εκπομπή, δηλαδή εξαιτίας της εγγύτητας κάποιου ισχυρού πομπού, αλλά κι αυτό αποδείχτηκε αβάσιμο.

Στις 11 Φεβρουαρίου, ένα βαζάκι στο δωμάτιο της κόρης των Χέρμαν ξεσκεπάστηκε, αναποδογύρισε και χύθηκε.

Στις 13 Φεβρουαρίου, ο αγιασμός που βρισκόταν στην κρεβατοκάμαρα του ανδρόγυνου έπεσε και χύθηκε, χωρίς να είναι κανείς παρών.

Στις 15 Φεβρουαρίου, το μπουκάλι με το αγιασμένο νερό ξανά αναποδογύρισε. Ο κύριος Χέρμαν έσπευσε να το σηκώσει και το βρήκε, παραδόξως, ζεστό στην αφή. Επίσης, το απόγευμα της ίδιας μέρας, τα παιδιά παρακολουθούσαν τηλεόραση μαζί με έναν ηλικιωμένο συγγενή τους, όταν αναπάντεχα ένα αγαλματάκι από πορσελάνη σηκώθηκε από το τραπέζι, κινήθηκε ένα μέτρο στον αέρα κι έπεσε πάνω στο χαλί.

Στις 17 Φεβρουαρίου, ο παπάς της ενορίας, Ουίλιαμ Μακλάουντ, πήγε στο σπίτι της οικογένειας και το ευλόγησε.

Στο μεταξύ, τα γεγονότα που συνέβαιναν στην οικία των Χέρμαν αναφέρθηκαν στις εφημερίδες της Νέας Υόρκης και τηλεγραφήθηκαν σ’ όλη τη χώρα. Γράμματα και τηλεφωνήματα κατέφθαναν από παντού. Όλη την ημέρα το σπίτι ήταν γεμάτο από δημοσιογράφους, φωτογράφους και απεσταλμένους του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης.

Στις 18 Φεβρουαρίου, ένας κύριος με μπλε κουστούμι, που ισχυρίστηκε πως ήταν “άγιος άνθρωπος από το Κέντρο Μορίς”, αφού προσευχήθηκε γονυπετής στην τραπεζαρία, τους είπε φεύγοντας: “Όλα εντάξει. Έχετε συγχωρεθεί”.

Παρόλα αυτά, ο ντεντέκτιβ Τόζι συνέχισε υπομονετικά τις έρευνές του. Μήπως  έφταιγαν τα ηχητικά κύματα από τα αεροπλάνα; Ασφαλώς όχι, διαμήνυσε η Αεροπορία, μετά από έλεγχο των πτήσεων. Μήπως έφταιγαν τα ραδιοφωνικά κύματα; Όχι, αποφάνθηκε η Ραδιοφωνική Εταιρία της Αμερικής. Μήπως έφταιγαν υπόγειοι κραδασμοί; Η Ηλεκτρική Εταιρία του Λονγκ Άιλαντ τοποθέτησε ένα μηχάνημα στο κελάρι, που δεν κατέγραψε τίποτα ασυνήθιστο.

Στις 20 Φεβρουαρίου το βράδυ, τα φαινόμενα συνεχίσθηκαν αμείωτα. Ένα δοχείο με μελάνη εκπωματίσθηκε με κρότο, διέσχισε όλη την τραπεζαρία και θρυμματίστηκε στον τοίχο. Ένα άλλο πορσελάνινο αγαλματάκι αιωρήθηκε πάνω από το σαλόνι και τσακίστηκε πέφτοντας με ορμή στο έπιπλο του γραφείου. Ο σκεπτικιστής ντεντέκτιβ είδε με τα ίδια του τα μάτια ένα βαρύ βάζο με ζάχαρη να τινάζεται με δύναμη από τη τραπεζαρία, χωρίς όμως να σπάσει. Ο ντεντέκτιβ Τόζι διαπίστωσε πως κανένας δε βρισκόταν εκεί κοντά, ώστε να μπορούσε να το ρίξει.

Στις 21 Φεβρουαρίου πια, οι Χέρμαν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το σπίτι τους και να επισκεφτούν συγγενείς. Όσο έλειπαν, τίποτα παράξενο δε συνέβη. Αλλά μόλις επέστρεψαν στις 23 Φεβρουαρίου το βράδυ, το βάζο με τη ζάχαρη πέταξε ξανά πάνω από το τραπέζι, αλλά αυτή τη φορά έσπασε σε χίλια κομμάτια.

Συνεχίζεται…

Η είδηση αυτή δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, στις 14/08/1958…